Prolog

Był wczesny ranek. Szczupła ciemnowłosa dziewczyna obudziła się w swoim pokoju w Norze. Popatrzyła na zegar. Czwarta nad ranem. Wstała i naprędce się ubrała w krótkie białe spodenki i słotką różową bluzkę z wieżą Eiffla. Podbegła do okna. Ptaki zaczeły śpiewać swoje poranne koncerty. Słoeczko już wstawało zza ciemnej nocy. Przeleciała ostatnia spadająca gwiazda. "Chcę, by stało się coś niezwykłego" pomyślała.
I nagle usłyszała wybuch. Ona, Hermiona Greanger postanowiła sprawdzić, co się dzieje.
                                                     *-*-*
W tym samym czasie...
W dużym pomieszczeniu stał rozpaczający mężczyzna. Nagle... zaczął się palić. Po chwili plomienie zniknęły, a stał tam już ktoś inny.
- Nogi! Wciąż mam nogi! (całuje jedną z nich) Dobrze. Ramiona, dłonie. Och, palce, mnóstwo palców! Uszy? Tak. Oczy, dwoje. Nos… bywał gorszy. Broda, o kurcze. Włosy… (sprawdza długość włosów) Jestem dziewczyną! (sprawdza jabłko Adama) Nie! Nie! Nie jestem dziewczyną?! (wyciąga kosmyk jego włosów przed oczy i spogląda) I wciąż nie jestem rudy! I coś jeszcze, coś ważnego… Ja, ja… (puka się po głowie) Ja się rozbijam! Ha-ha! Geronimo!

                                                      *_*_*
Hermiona naszybciej ze wszystkich domowników wybiegła z domu. Nie mineło pięć minut, a już była przy miejscu wybuchu. Stanęła dęba. Była to mała butka policyjna z 20 wieku. Do tego, wyobraźcie sobie minę Hermiony, gdy wyszedł z niej mężczyzna.
-Dzień dobry, nazywam się Doktor.

---'---'---'---'---'---'---'---'---'---'---'---'---'---'---'---'---'---
I co? Podoba się? Pamiętaj:
Czytasz? Komentujesz!
Abigail